Projekt 2022
Wrocławska Chatka Tańca nawiązuje bezpośrednio do osiągnięć węgierskiego ruchu Domów Tańca (Tanchaz) względnie niezależnie od tego co z nich znalazło szeroki oddźwięk w polskiej “muzyce tradycyjnej”.
Celem jest taka rekonstrukcja tradycji ludowej, która utrzyma pokaże atrakcyjność w świecie współczesnym. Głównym założeniem – że kluczem do tego jest odtworzenie tych elementów jej pierwotnego kontekstu, które tę atrakcyjność zapewniały.
A więc przede wszystkim
- Muzyka taneczna w funkcji tanecznej
- Pieśni obrzędowe w funkcji obrzędowej.
- Muzyka pieśń i taniec w formach które umożliwiają indywidualną ekspresję a jednocześnie wykorzystują ją do budowy wspólnoty
Cele i założenia
Praca z technikami emisji głosu, mająca na celu odbudowę roli barwy głosu w pieśniach różnego typu (różnych kontekstach) w przekazywaniu i wzbudzaniu emocji charakterystycznych dla danego kontekstu
Kształcenie słuchu muzycznego mające na celu odbudowanie umiejętności śpiewania i grania w niechromatycznych skalach ludowych dla ratowania bogactwa harmonicznego muzyki ludowej, a także odbudowy bogactwa środków przekazywania emocji za pomocą muzyki, jakie dzięki tym skalom jest możliwe
Praca nad instrumentalnymi technikami wykonawczymi mająca na celu uzyskanie na nich bogactwa środków artykulacyjnych właściwych dla muzyki wokalnej i użycia ich do przekazywania emocji, tak w sytuacji tanecznej jak i obrzędowej
Praca nad pulsem w tańcu. Odnalezienie jakim poruszeniom ciała odpowiadają jakie poruszenia w muzyce instrumentalnej (przebiegi melodyczne, zabiegi artykulacyjne i ornamentacyjne). Wykorzystanie odkryć do ćwiczenia komunikacji pomiędzy muzykantami a tancerzami. A także – do nauki improwizacji tańca do ustalonej melodii, oraz improwizacji melodii do ustalonego tańca.
Oczywiście ta umiejętność może być także użyta w celu prawidłowej interpretacji istniejących melodii, kroków tanecznych – mianowicie w taki sposób, że mają znaczenie.
Opracowanie programu dydaktycznego nauki tańca tradycyjnego na wesele, w oparciu o proste tańce wspólnotowe (korowodowe) nauka podstawowych pulsów tanecznych, aż po wykorzystanie ich w nowożytnych tańcach parowych.
Na tym etapie nie skupiamy się na wyglądzie. Dobranie strojów jest opcjonalne. Instrumenty dobieramy na podstawie kryteriów brzmieniowych (jak można na nich grać) a nie wizualnych (nie muszą wyglądać jak instrumenty historyczne)
Cykle programowe:
– Zajęcia wokalne dla początkujących (praca z emisją, na podstawie nagrań terenowych)
– Zajęcia wokalne dla zaawansowanych (praca ze skalami, ornamentem, dynamiką, na podstawie nagrań terenowych)
– Archaiczne techniki smyczkowe dla początkujących
(nauka smyczkowanie, granie pulsu, basowanie, sekundowanie)
– Instrumenty smyczkowe dla zaawansowanych
(praca ze skalami, ornamentem dynamiką)
– Warsztat tańca ludowego w ujęciu historyczno-genetycznym.
Zajęcia animacyjno-integracyjne, w oparciu o średniowieczne i nowożytne formy taneczne.
1. Wykorzystanie – tradycyjnych tańców korowodowych z Dolnego Śląska / Polski / Europy Środkowej do odtworzenia korowodu jako formy tanecznej jednocześnie inkluzywnej a z drugiej strony zapewniające poczucie sprawczości (improwizacja i komunikacja taneczna jaką zapewnia pozycja prowadzącego korowód.
2. Wykorzystanie formy korowodowej do nauki podstawowych pulsów, rytmów i kroków obecnych w nowożytnym tańcu tradycyjnej.
3. Stopniowe wdrażanie uczestników do tańca w parach poprzez taneczne formy pośrednie, korowodowo – parowe.
4. Nauka świadomej grupowej improwizacji tanecznej. Tańczenie pulsu który jest w muzyce kapeli i wygrywanie pulsu który jest w tańcu. Warsztaty z komunikacji w tańcu pomiędzy kapelą a tańczącymi)
Tanchaz – cechy charakterystyczne węgierskiego ruchu animacji kultury tradycyjnej
– poszukiwanie korzeni otwarte historycznie (ponowne wprowadzanie dawnych instrumentów na miejsce nowoczesnych (koboz)
– ożywianie starych tradycji sceptyczne wobec współczesności (ograniczenie wpływu mody na tańce erotyczne / tańce w parach, na korzyść tańców starszych, tańców wspólnotowych) dominacja tańców w kręgu mimo powszechności parowej wersji czardasza
– orientacja etnocentryczna połączona ze sceptycyzmem wobec historycznej faktyczności granic politycznych. Silna obecność kultury Csango, mimo że obecnie jej siedliska znajdują się poza politycznymi granicami Węgier