Poeta, pieśniarz, często ślepy ale widzący o wiele więcej niż inny przemierzał drogi Słowiańszczyzny – i w zamian za gościnę zapraszał słuchaczy do świata pieśni.
Czegóż nie było w tym świecie? Opowieści o czasach dawno minionych, kiedy żyły smoki i jakoś trzeba było sobie z nimi radzić, o życiu tych, którzy na mocy żywej tradycji innych czynników opiniotwórczych stawali się wzorami naszej ziemskiej doli, lecz także o tym co się dzieje tuż za granicą powiatu. A, w szczególności jakie nieszczęścia mogą czekać lud nieuczynny, który wędrownego śpiewaka nie ugaszcza.
Pieśniom czasem towarzyszyły instrumenty – różnego rodzaju gęśle (i te smyczkowe i te szarpane), dudki, a ostatnimi czasy także bandury i liry korbowe.
Dziad to często śpiewający żebrak, ale w jego postaci i repertuarze pobrzmiewają echa świetności aojdów, bardów i trubadurów, czasów gdy ludzie dokonywali nieraz najbardziej heroicznych czynów dla dobra wspólnoty, a tym co wspólnotę łączyło z bohaterem (a bohatera ze wspólnotą) była sława. Zaś medium sławy – właśnie pieśni epickie, które wędrowni śpiewacy tworzyli i rozpowszechniali.

Formuła grupy nawiązuje do cechów branżowych jak Podróżniczy Kolektyw Skrzypcowy czy Lubelska Federacja Bardów, jak również do cechów żebraczych, które w czasach marnych pomagały wędrownym śpiewakom w trudzie podtrzymywania tradycji.
Każdy dziad wędrowny (albo baba) ma swoją własną opowieść. Każde z nas zaprosi Was do swojego świata. Pokaże jego ułamek
Zaśpiewamy pieśni tradycyjne z różnych rejonów Słowiańszczyzny.
W tym autorskie utwory Włodka Ranoszka, którego pasją są wędrówki po Dolnym Śląsku i jego historii.

Koncert w ramach III Festiwalu Słowian pod Ślężą SWAR